Poesía Surrealista Galega II
Domingo xeitoso cun ton cubano
Lembra e desperta,
bo día pra’ ir Ás Grades.
Fíxa a mirada no progreso dos celtas
e os mouros pequenos que se escoitan.
As pontes de Roma cheas de fentos,
os fentos cheos de merda de porco,
os porcos que xa non existen,
e o río pasa por enriba sen limpar nada.
A magnitude das meigas borrouse,
agora son dous xigas de espazo fixado,
podería ir ó espazo hai anos,
pero prefire atallar o tempo cunha pose.
Os castros son nosos e de Compay,
que achégase ao fogo que vai provocar,
e cumprindo coa perseveranza do pobo,
o futuro lume atrae ó olvido.
-------------------------------------------------------------------------------
Eu vou mirando onde vexo
a onde vexo é o pallar,
o pallar dos carneiros
da Cañiza.
Vou fixándome no louco
naquel outro o mesmo bar,
non me vendas o xamón
que cheira mal.
Na Calzada dan pouco pan,
e na praza non podo xogar.
¿Que dirán os viaxeiros
de fóra?
No camiño do río Deva
a rapaza non pode máis,
perdida cos xoves cacheiros
da comarca.
Acércome como unha miñoca
creo que non van escoitar,
como eu voulles zurrar
pra namorar.
Na Calzada dan pouco pan,
e na praza non podo xogar.
¿Que dirán os viaxeiros de fóra?
Perséguenme os máis cacheiros
volvo pra’ Cañiza,
na Botica hai un lugar
debaixo da praza.
Un aparcamento frío,
escuro como o meu lar,
pero xa que estou aquí
coa a rapaza...
Na Calzada dan pouco pan,
e na praza non podo xogar.
Que dirán os viaxeiros
de fóra?
Onde tes aquel lunar,
póñote os meus beizos
onde tes aquel lunar
vouche bicar.
Síntome que eu son Deus,
sinto que xa non teño sede
ainda que non teño sorte
polo que me espera.
Mentres a bico eu queiro máis,
mentres a bico entra a pai.
Velaí o canto triste
da capital.
Comentarios
Publicar un comentario