Publicacións

Mostrando publicacións desta data: 2021

Poesía Surrealista Galega II

  Domingo xeitoso cun ton cubano Lembra e desperta, bo día pra’ ir Ás Grades. Fíxa a mirada no progreso dos celtas e os mouros pequenos que se escoitan.   As pontes de Roma cheas de fentos, os fentos cheos de merda de porco, os porcos que xa non existen, e o río pasa por enriba sen limpar nada.   A magnitude das meigas borrouse, agora son dous xigas de espazo fixado, podería ir ó espazo hai anos, pero prefire atallar o tempo cunha pose.   Os castros son nosos e de Compay, que achégase ao fogo que vai provocar, e cumprindo coa perseveranza do pobo, o futuro lume atrae ó olvido. ------------------------------------------------------------------------------- Historia da Paradanta ou Andrés do Barro pasando por alí Eu vou mirando onde vexo a onde vexo é o pallar, o pallar dos carneiros da Cañiza.   Vou fixándome no louco naquel outro o mesmo bar, non me vendas o xamón que cheira mal.   Na Calzada dan pouco pan, e na praza non podo xogar. ¿Que

Corralito. El Despertar.

Trigo, manzanas y líderes en una cesta, comerciando casa por casa por la avenida. Sales minerales de roca junto a azufre dan color, y vecinos sin amigos sufren y callan el dolor. El poblado prospera: hay algodones dorados. Mientras el árbol más viejo es desahuciado de sus hojas. El líder comercia con la plebe, algodones bronceados para ellos, y dice no ver esclavos. Tras la tormenta de bolas heladas del espacio hogares sin tejado han quedado libres, y los viejos sabios viven ya fuera del campo, donde no hay naturaleza pero si hay trabajo. “Los algodones absorberán el agua creando un invencible tejado”. Aquel pobre ajusticiado por idear, nunca más hablará.

Diverso control

Aquella señorita de la inspección observó en su hogar una transformación que provocó por su mirar. Hay goteras por el techo, Hay aroma a incienso triste Sobre la penunmbra En su soledad. Aquella señorita de la observación, Salió a la calle a explorar, Creyendo en alguien a acompañar, Dispuesta a ser reina del amor. Hay señores, Hay aroma a diversión fugaz, Sobre la intimidad Bajo la luna nueva. Aquella señorita del repaso, Alcanzó notar en sí Su centro terrenal Solo por no estar a solas. Crees en el sol y su socio, Cuando su socio no ve luz Sobre tus pupilas Quemando sus retinas. Aquella señorita del vistazo, Peleó para decir no A los soldados del sol Para destrozarte a ti. Pues en tu lado oscuro de la luna, No hace tanto frío Como en las estrellas No tanto calor.

Turbio Malestar

Basura efervescente de mundos, imaginarios realistas del reciente, dañando la vista ciega del olvido, sentimientos que alteran su anclaje exterminan furiosas de dolor una muerte despiadada se marcha, al ver sus desechos tirados al pozo del viejo Lois, una casa llena de amor, con visitantes del pasado no muertos con ganas de seguir muriendo a ellos del amor.

Solistad

Bajo la luna llena /Conozco una leyenda, Con animales nocturnos, Aquí por la sierra. Y es que existe un ser, Una especie de creencia Basada en una mujer fatal Capaz de matarte. Sale al acecho sin temor De aquellos chiflados Que buscan su beso Y acaban quemados e ilusionados. No podrás acercarte, Si tu vida pende de un hilo. Y si la miras te encantará Para que cuando consigas tu propósito, Ella te arrancará tus entrañas Y de por vida Tu amiga será soledad./

Parálisis en el ombligo

Aguafuerte de bella dama /Impregnas todo el agua purificada, el rastro del barro que no resbalamos para seguir por la bajada hacia la costa y que el sol alumbre esa agua caída de tu sudor. Entre tanto unos pájaros me observan, se llaman entre ellos, y es que no quiero que te vean entre un tronco quiero taparte con una hoja de helecho tu cuerpo, y decirle a mama: ¡Que somos iguales! Llegamos a la playa por el viento de las alas de las aves que nos empujan al mar juntos, y suele terminar ahí todo, en el mar. Solo que el horizonte no se percibe fielmente, no sabemos qué banda de pájaros hibernarán al norte, solo sabemos que seguiremos esos pájaros que, en honor al planeta y a su madre vibraron desde el centro de la Tierra al conocer esa moviola, de amor, al conocer nuestra historia, mi amor./

Al lado de un río

Imaxe
Al lado de un río, Colgaba chaquetas y las tendía, Vendía agua y lana, Las ovejas nadaban y cruzaban el agua. El tronco de madera se lo llevó la corriente , Y seguí colgando chaquetas y las tendía, Al lado del río. Dentro del agua me metí, Empujé a una oveja que no sabía nadar, Me agarré a su lana mojada, Y llevé a mi espalda la oveja empapada, Le corté la lana y volví a mi sitio, Donde colgaba chaquetas y las tendía, Al lado de un río.

Nas meniñas dos teus ollos

Imaxe
  Onte pasei por alí, Alí non quixeches verme. Verme tan dentro de ti, É mellor que nin o penses.   Queiro bandeiras azuis, Azuis coma teus braziños. Queiro un paseo co mar, Co mar sempre e súas ondas.   Queiro mirarme Nas meniñas dos teus ollos   Vai vir pequeno xurel, Rapaziño colle olas. Sente o vento caer, Mais a el non lle importa   Vivo na beira do mar, Non me digas nada máis. Se respirar pura vida Definindo nosas rías.   Queiro mirarme Nas meniñas dos teus ollos